Rozdział 23 cz.2

Cześć ;d
Wybaczcie brak czasu, ale jakoś mi go ostatnio brakuje. Nawet teraz siedzę w szkole, a Ebi krzyczała na mnie, że nie dodałam kolejnego rozdziału, więc... oto on.
Życzę przyjemnej lektury i jeszcze mała prośba.
Jeśli ktoś to czyta, bardzo prosimy o komentowanie. Nawet zwykła emotkajest w stanie zmotywować nas do dalszego pisania, więc... liczymy na Was ;)
Tyśka

W niedzielę wieczorem wychodziłam z kominka Dumbledore'a i już czułam się nieswojo. Oczywiście profesor Snape czekał na mnie w fotelu przed biurkiem dyrektora, który przywitał mnie z uśmiechem. Nie mogłam spojrzeć mu w oczy…

- Witam, panno Kossak... Wybacz... Riddle – Skinął delikatnie głową i wyszedł zza biurka.

- Właściwie, profesorze, wolałabym, żeby nauczyciele zostali przy moim starym nazwisku... – Zaczęłam niepewnie, patrząc się na czubki butów.

- Nie jestem jednak pewien, czy to możliwe... – W zamyśleniu pocierał swoją długą brodę - Według prawa czarodziei nosi się nazwisko ojca...

- A moim ojcem jest, był i będzie Robert Kossak. Nie liczą się geny, ale wychowanie. – Przerwałam mu z mocą.

- Ależ, oczywiście... – Uśmiechnął się dobrodusznie. – Skontaktuję się z Ministerstwem w twojej sprawie.

- Dziękuję, dyrektorze. – Uśmiechnęłam się słabo.

- No to idziemy panno Kossak-Riddle - Snape uśmiechnął się cynicznie i wyszedł z gabinetu dyrektora. Mruknęłam siwowłosemu czarodziejowi pożegnanie i ruszyłam za Mistrzem Eliksirów.

- Profesorze... - Odwróciłam się do Snape'a już pod wejściem do Pokoju Wspólnego Ślizgonów.

- Tak?

- Dziękuję... Za wszystko... - Szepnęłam i szybko schowałam się za przejściem.

Kiedy tylko znalazłam się w PW, wszystkie rozmowy ucichły. Wszyscy obecni wpatrywali się we mnie. Jedni z przerażeniem, inni z podziwem, a jeszcze inni z obrzydzeniem. Ręka odruchowo skierowała się w stronę wystającej różdżki z niedomkniętej torby. Przygarbiłam się lekko i skierowałam w stronę dormitorium.

Weszłam i zobaczyłam Mili… Łzy napłynęły mi do oczu… Siedziała w pidżamie, rozczochrana z ciemnymi workami pod przekrwionymi oczami, przytulając poduszkę do piersi i patrząc pustym wzrokiem przed siebie.

- Mili… - Szepnęłam i podeszłam do niej.

- To prawda? – Zapytała zachrypniętym, słabym głosem. – Że jesteś jego córką? – Uściśliła, a ja jedynie kiwnęłam głową. W jej oczach pojawiły się łzy. – Zrobiłaś to? – Kolejne pytanie. – Z… Zabiłaś… Moich rodziców… - Łzy zaczęły płynąć po naszych policzkach. Opuściłam głowę i schowałam ją w dłoniach. To jej w zupełności wystarczyło. – Podobno cierpieli… - Głos jej się załamał. – Jak? – Podniosłam na nią wzrok. Patrzyła na mnie ostro z żalem i cierpieniem.

- Mili… - Zaszlochałam. Usiadłam koło jej łóżka. – Nie… Nie cierpieli… - Powiedziałam po wzięciu kilku głębszych oddechach. – Twój ojciec był nieprzytomny… A mama… - znów zaszlochałam i uśmiechnęłam się przez łzy. – Twoja mama jeszcze mnie pocieszała… I prosiła żebym to ja… to zrobiła… Powiedziała… Prosiła, żebym ci przekazała… że…. Że cię kochają… I chciała…. Żebym się tobą zaopiekowała… - Mówiłam trzęsącym się głosem.

- Wyjdź. – Jedno słowo, które zabolało jak żadne inne…

Wstałam, wzięłam torbę i wyszłam z naszego dormitorium. Nie przejmowałam się tym, że cały makijaż spłynął wraz ze łzami. W Pokoju Wspólnym znów zapanowała grobowa cisza.

- Witaj, o Pani. – Mniej więcej w połowie drogi usłyszałam za swoimi plecami szyderczy pisk Parkinson. Odwróciłam się do niej bez życia i spojrzałam z politowaniem . Stała na środku pomieszczenia z rękami podpartymi na biodrach i zadowoleniem na twarzy.

- Czego chcesz, Parkinson? – Zapytałam z rosnącą złością.

- Powitać cię, Pani, w naszych skromnych ślizgońskich progach. – Mówiła z ironią.

- Dziękuję. Czuję się zaszczycona, ale też i zniesmaczona, że tak pustogłowa lalunia śmie się do mnie odezwać. – Warknęłam ironicznie, stawiając torbę na ziemi.  – Daj sobie spokój, Parkinson. – Pokręciłam głową. – Albo jednak nie. – Uśmiechnęłam się ironicznie. Wyciągnęłam różdżkę i podeszłam do niej, przykładając ją do jej gardła. – Powiedz mi, nasza tania ulicznico, kto stoi za plotką, że znęcałam się na rodzicami Mili? – Syczałam ze złością, ale i smutkiem.

- Chyba sama wiesz, Pazur. – Odezwał się spokojnie Derric, wychodząc z tłumi. Widząc jego znaczące spojrzenie, przeniosłam wzrok na Parkinson. Co prawda była wyższa ode mnie o pół głowy, jednak nie robiło to na mnie wrażenia.

- Ty wstrętna, parszywa… Suko! – Krzyknęłam. – Jak śmiesz rozpowiadać o mnie takie pierdoły! - Już otwierałam usta, żeby wypowiedzieć zaklęcie, kiedy poczułam ciepłe dłonie na swoich ramionach.

- Ewelina. Nie warto. – Szept Blaise’a odrobinę mnie uspokoił.

- Masz racę. Nie warto. – Opuściłam różdżkę. Zamachnęłam się i przyłożyłam jej z pięści w twarz. – Następnym razem, jak już będziesz się bawić w posłańca, wieści przekazuj zgodnie z prawdą!- Warczałam na nią. – A może ktoś mnie dokładnie wtajemniczy w to, co robiłam na przyjęciu? – Mówiłam z ironią. – Bo jakoś mam wrażenie, że byli tam wszyscy, tylko nie ja. – Rozglądałam się po tłumie zebranych ludzi. Znów Derric odezwał się pierwszy.  

- Mówią, że zabiłaś rodziców Milicenty… W okrutny sposób… - Moja złość rosła, ale starałam się ją opanować. – Krąży pogłoska, że świetnie dogadujesz się… Ze swoim ojcem…. – Zająknął się, widząc moje ciemniejące oczy. W tym samym momencie zobaczyłam rozczochraną głowę Mili, wychylającą się zza drzwi. Oczy znów mi się zaszkliły.

- Blaise… - Szepnęłam, podnosząc torbę. – Uświadom tych półgłówków… -Powiedziałam i wyszłam z Pokoju Wspólnego. Zaraz po zamknięciu przejścia oparłam się plecami o ścianę i zapłakałam rzewnie. Nie chciałam, żeby Ślizgoni widzieli moje załamanie… Podniosłam się i chwiejnym krokiem ruszyłam do gabinetu Snape’a.

Zapukałam w drewniane drzwi i po chwili stanął w nich Mistrz Eliksirów. Jego mimika zmieniła się, gdy tylko zobaczył mnie, zapłakaną i roztrzęsioną.

- Mili… Wyrzuciła mnie z dormitorium… - Szepnęłam, nie czekając na reakcję z jego strony. Nic nie mówiąc, objął mnie ramieniem i wprowadził do prywatnych kwater.

Usiadłam na kanapie zwinięta w kłębek.

- Co się stało? – Zapytał, siadając obok.

- Wszyscy... - Zająknęłam się. – Wszyscy myślą, że torturowałam rodziców Milicenty, a później ich zabiłam. – Szeptałam na wydechu. – Myślą też, że świetnie się dogaduję z Jaszczurką… - Znów się rozpłakałam, jednak kontynuowałam. – A to wszystko przez Parkinson. To ona rozpowiedziała te ploty… - Zatrzęsłam się. Profesor przykrył mnie przywołanym kocem.

- Czego się napijesz? – Zapytał cichym spokojnym głosem.

Zapatrzyłam się w ogień. – Herbaty. Najlepiej z aronią, miodem, cytryną i lipą. – Posłałam mu smutny uśmiech.

Po kilku minutach Snape wrócił, nawet nie zorientowałam się, kiedy wyszedł i usiadł koło mnie, podając mi kubek z parującą cieczą.

- Co teraz zrobisz? – Zapytał cicho.

Upiłam łyk napoju. – Jak na razie poprosiłam Blaise’a, żeby sprostował plotki. Jeśli Ślizgoni uwierzą, to dalej pójdzie z górki.. Martwię się o Mili… - Szeptałam bez emocji. – Wyglądała strasznie… - Łzy znów napłynęły mi do oczu.

- Panna Bulstrode to silna dziewczyna. – Zapewnił mnie, kładąc rękę na moim ramieniu. Kiwnęłam jedynie głową.

- Muszę jeszcze pogadać z przyjaciółmi z Polski… - Swoją drogą… Ciekawe, że nie dostałam żadnego listu…

Siedzieliśmy przez jakiś czas w ciszy, obserwując trzaskający, w kominku ogień.

- Jesteś dużo silniejsza niż przypuszczałem. – Cichy głos profesora wyrwał mnie z zamyślenia.  Spojrzałam na niego zdziwiona. – Widać w tobie dwie osobowości. – Ciągnął. – Jedna stara się stawić czoła wszystkiemu i nie ugiąć się pod ciężarem zadań, a druga to wrażliwa, podatna na zranienie, krucha osóbka, która nie może znaleźć swojego miejsca.

Uśmiechnęłam się słabo. – Skąd profesor wyciągnął takie wnioski? – Zapytałam szczerze zainteresowana.

- To co sobą reprezentujesz od początku września jest bardzo wymownym znakiem, jednak dla niewielu. – Popatrzył na mnie tak… Opiekuńczo… - Starasz się sprawiać wrażenie silnej, nieugiętej, władczej. – Uśmiechnął się delikatnie. – Po twoim załamaniu pod koniec września, jak i w ten weekend stwierdziłem, że to tylko pozory. Jednak pomyliłem się. Jesteś osobą bardzo impulsywną i podatną, jednak szczerą i prawdziwą.

Patrzyłam na niego zdziwiona.

- Może masz ochotę na coś… mocniejszego? – Zapytał.

- Czy profesor czasem nie stara się rozpić… - Uśmiechnęłam się ironicznie. – Chciałam powiedzieć nieletniej. – Na jego twarzy również pojawił się cień uśmiechu i wyszedł bez słowa. – Profesorze?

Po chwili wrócił z butelką czerwonego wina.

- Co prawda już opijałaś swoje urodziny. – Powiedział swoim wypranym z emocji głosem. – Jednakże, taką okazję należy uczcić czymś bardziej wyrafinowanym niż Martini czy Ognista. – Mówiąc usiadł i przywołał dwa kieliszki.

Odstawiłam kubek z herbatą, sięgając po butelkę. – Profesor sobie żartuje?! – Pisnęłam. Trzymałam włoskie czerwone półwytrawne wino Château Margaux … - Z początku wieku?! – Patrzyłam na mężczyznę z szeroko otwartymi oczami. – Nie. Nie mogę. – Powiedziałam, kiwając głową i odkładając z czcią butelkę.

- Riddle. – Mruknął tym swoim delikatnie zachrypniętym bezbarwnym głosem. – Możesz. W końcu to wino, a nie ozdoba. – Uśmiechnął się cynicznie.

- Ale kurczę! Ono jest z 1900 roku! Aż szkoda je wypić! – Mój entuzjazm rozbawił Snape’a.

- Szkoda to by było go nie wypić. – Nalał odrobinę alkoholu do kieliszków.

Wzięłam jeden. Żeby wydobyć głębię zapachową i smakową bukietu wprawiłam wino w ruch orężny. Upiłam łyczek, pozwalając cieczy rozlać się po wnętrzu jamy ustnej…

- Pyszne… - Westchnęłam i upiłam kolejny łyk, delektując się nim.

- Cieszę się, że smakuję. – Rozsiadł się wygodniej z kieliszkiem na kanapie. – Widzę, że zna się pani na winach, panno Riddle.

- Odrobinę. – Zarumieniłam się delikatnie. – Mój tata uwielbia wina. – Uśmiechnęłam się do wspomnień. – Zawsze jak wybierał jakieś na szczególne okazje opowiadał mi o nich. Jak powstają, jakie są najlepsze. Oczywiście, każdy ma inny gust smakowy, jednak zdania co do niektórych win są niezmienne. Mówił też o tym jak każde jest wyjątkowe. – Mówiąc, popijałam trunek i wspominałam chwile spędzone z ojcem na godzinnych konwersacjach. – Jednak nie zaraził mnie miłością do win. Jedynie dużym zainteresowaniem. – Uśmiechnęłam się do mężczyzny.

Siedzieliśmy tak do późna, dyskutując o winach. Snape przyniósł jeszcze dwie inne butelki. Oczywiście żadnego z trunków nie wypiliśmy w całości.

***

Po piątej lampce wina zarówno on, jak i ona przestali przejmować się konwenansami. Kiedy wypowiedział jej imię, zalała ją fala gorąca. Nawet nie zauważyli, jak blisko siebie siedzieli.